اپرون

چکیده

اپرونها (دسته ای از ژنهای تنظیم شده با عملکردهای مرتبط) ویژگی های مشترکی از ژنوم های باکتریایی هستند. اخیرا دسته عملکرد ژنها در یوکاریوتهای مخمرها تا قارچ های رشته ای و گیاهان و جانوران گزارش شده است. دسته های ژنی میتوانند شامل ژنهای پارالوگوس باشد که به احتمال زیادی توسط تکثیر ژنی، افزایش میابد. با این حال، نمونه های زیادی از خوشه های ژنی یوکاریوتی وجود دارد که شامل ژنهای غیر همولوگ ولی از نظر عملکردی مرتبط هستند که ارگانهای ژنی با ویژگی عملکردی مشابه اپرون ارائه می کند که شامل خوشه های ژنی برای استفاده ازتابع مختلف نیتروژن و کربن در مخمرها برای تولید آنتیبیوتیک، سموم و عوامل بیماری زا در قارچ های رشته ای، برای تولید ترکیبات محافظتی در گیاهان و برای ایمنی ذاتی و تطبیقی در حیوانات (منابع عمده سازگاری بافتی) می باشد. هدف این مقاله، بررسی ویژگی خوشه های ژنی در یوکاریوتها و پروکاریوتها و اهمیت خوشه ها برای عملکرد موثر می باشد.

کلیدواژه: متابولیسم، محصولات طبیعی، آنتی بیوتیک، بیماری زا، دفاع، کروماتین، رشد، مصونیت ذاتی و تطبیقی

مقدمه

اپرونها (دسته هایی از ژنهای تنظیم شده با عملکرد مرتبط) ویژگی شناخته شده ژنوم های پروکاریوتی است. بطور کلی، ژنوم های باکتریایی و آرکیال، شامل تعداد کم و مشخصی از اپرونهای محفوظ و تعداد بیشتری از اپرانهای نادر است.، خوشه ای شدن ژنهای کار، در یوکاریوتها نیز ازمخمرها تا قارچ های رشته ای و پستانداران و نماتودها و گیاهان اتفاق میافتد. اعضای این خوشه های ژنی یوکاریوتی، کمک به داشتن عملکرد مشترک اما نه در به اشتراک گذاری توالی شباهت، می کند. بنابراین این خوشه ها، ارگانهای ژنی تابعی را با ویژگی های مشابه اپرونها ارائه میدهد. اگرچه ژنها بطور معمول به عنوان یک mRNA تک در پروکاریوتها رونویسی نمی شوند. این مقاله، جنبه های ارگان ژنی در پروکاریوتها و یوکاریوتهایی را بررسی می کند که برای درک اهمیت استقرار و حفاظت و نگهداری و انتشار خوشه های ژنی تابع و نیروهای تکاملی مرتبط است که ساختمان ژنوم را شکل می دهند.